BINCANG : PERIBAHASA “ YANG BULAT TIDAK DATANG
BERGOLEK, YANG PIPIH TAK AKAN DATANG MELAYANG” DAPAT DIKAITKAN DENGAN
MASYARAKAT MALAYSIA YANG SEJAHTERA DAN HARMONI.
Berbicara tentang peribahasa “ yang bulat tidak
akan datang bergolek, yang pipih tidak akan datang melayang” membawa
maksud rezeki perlu diusahakan dan tidak akan datang sendiri atau keuntungan
atas kemewahan datang dari pelbagai punca. Persoalannya, apakah perkaitan
peribahasa ini dengna kesejahteraan dan keharmonian sesebuah masyarakat. Terutamanya
Negara kita yang tercinta, Malaysia.
Izinkan saya mengupas satu persatu diskusi kita
pada hari ini. Pada pandangan saya kita sebagai rakyat yang baik, kita tidak boleh hanya memeluk
tubuh menunggu kerajaan melancarkan suatu program atau memberi khidmat kepada
rakyat. Kita seharusnya lebih bersedia berubah dan mampu mengubah demi
kelansungan hidup dan hidup dalam tanah air yang sejahtera lagi harmoni.
MALAYSIA memiliki
komposisi penduduk yang terdiri daripada kepelbagaian budaya dan bangsa.
Hubungan harmoni yang terjalin sesama kaum ini akan memperkukuhkan lagi
kedaulatan dan pembangunan negara.
Keharmonian yang
terhasil daripada perpaduan antara rakyat Malaysia merupakan satu keistimewaan
dan juga daya tarikan kepada pelabur asing untuk melabur di negara kita.
Menurut Menteri
Perdagangan Antarabangsa dan Industri Malaysia (MITI), Datuk Seri Mustapa
Mohamed, agenda perpaduan sentiasa dititikberatkan kerana dengan bersatu hati
kita dapat membina sebuah negara yang aman damai, sejahtera dan rakyatnya
sentiasa mementingkan perpaduan dan negara aman, politiknya tidak huru-hara,
serta ekonomi yang baik dan dapat menarik minat pelabur asing.
Tambahan pula, konsep
1Malaysia yang berasaskan prinsip “Rakyat Didahulukan, Pencapaian Diutamakan”
juga menerangkan bahawa hubungan harmoni dan kerjasama antara pelbagai kaum
merupakan kunci atau senjata utama untuk menghadapi pelbagai ancaman dan
cabaran supaya negara kita dapat mencapai matlamat yang telah ditetapkan.
Secara umumnya,
perasaan prasangka dan ketidakpuasan hati antara pelbagai etnik dalam sesebuah
negara bukanlah suatu perkara asing. Persoalannya, bagaimana kita menangani isu
ini secara berhemah agar kita dapat meluahkan perasaan hati tanpa menjejaskan
keamanan dan keharmonian negara.
Di kebanyakkan
negara, persengketaan antara kaum lebih-lebih lagi berkenaan isu agama telah
membawa peperangan yang berlarutan sekaligus membantut pembangunan ekonomi,
sosial dan juga politik negara berkenaan.
Pergolakan Kaum
Menggugat Kedaulatan Negara
Negara kita telah
pun mencapai kemerdekaan selama 55 tahun, namun dalam soal perpaduan di
kalangan masyarakat berbilang kaum masih tidak lagi diselesaikan sepenuhnya.
Pada masa kini,
hubungan yang harmoni sesama kaum dipandang ringan oleh sebahagian besar
daripada kita. Menurut Datuk Mohd.Ariff Sabri Abdul Aziz, isu sensitif antara
kaum dalam soal hak, warna kulit, kepercayaan agama dan budaya sering
dipertikaikan.
Sebagai contoh, dalam
insiden seorang pengetua sekolah menengah dan penolong pengarah sebuah agensi
kerajaan yang didakwa mengeluarkan kata-kata berbaur rasis, mereka didakwa
menyebut pelajar Cina tidak diperlukan di negara ini dan boleh pulang ke China
di samping menyamakan gelang keagamaan Hindu yang dipakai pelajar-pelajar India
seperti rantai anjing adalah amat menyedihkan.
Walaupun terdapat
sebab-sebab di sebalik kejadian tersebut, tetapi perkataan sedemikian yang
dikeluarkan oleh seseorang yang berkelayakan tinggi telah menyebabkan
ketidakpuasan hati di kalangan masyarakat Cina dan India, seolah-olah mereka
diperlakukan seperti warga negara kelas kedua.
Pada satu sudut
yang lain pula, seorang bloger yang kemudian menjadi artis dan pengarah popular
yang bernama Namewee sering kali menggubah lagu-lagu yang mengandungi
unsur-unsur yang dilihat sebagai rasis oleh orang Melayu.
Tetapi Namewee
dikatakan bertindak sedemikian hasil daripada pengalamannya yang tidak dilayan
dengan wajar oleh pihak-pihak tertentu.
Filem kontroversinya
‘Nasi Lemak 2.0’ tidak menikmati penolakan cukai sebanyak 20% sebagaimana yang
dinikmati oleh kebanyakan filem tempatan Malaysia yang lain walaupun filem
tersebut berjaya menonjolkan konsep 1Malaysia dan telah memenangi pelbagai
anugerah dan pengiktirafan di luar negara.
Ironinya, tiada
sebarang pengecualian atau pengiktirafan yang diberikan walaupun Menteri di
Jabatan Perdana Menteri, Datuk Seri Nazri Aziz (2011), menyokong dan berkata
bahawa ‘Nasi Lemak 2.0’ merupakan filem 1Malaysia.
Justeru, ia membuktikan
bahawa isu keharmonian antara kaum masih menjadi persoalan besar dan
penyelesaian bagi masalah ini tidak ditemui lagi walaupun pelbagai usaha telah
diambil.
Faktor-Faktor
Berlakunya Ketidakharmonian Hubungan Antara Kaum
Terdapat
faktor-faktor yang menyebabkan berlakunya kenyataan di atas. Pertama sekali
merupakan faktor sistem pendidikan yang berasingan.
Rakyat Malaysia
terbahagi kepada tiga kaum utama iaitu Melayu, Cina dan India yang mempunyai
bahasa ibunda yang berbeza dan sistem persekolahan yang tersendiri. Ini
sekaligus memisahkan pelajar mengikut bahasa ibunda masing-masing. Misalnya,
sekolah aliran kebangsaan akan menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa
pengantar.
Justeru, majoriti
kaum Melayu yang akan menuntut di sekolah Melayu. Situasi ini menyebabkan
interaksi para pelajar yang berbeza kaum dengan kaum yang berlainan
sangat-sangat terhad.
Persefahaman antara
satu sama lain juga tidak disampaikan dengan sepenuhnya. Tambahan pula, sejak
kedatangan orang Cina ke Tanah Melayu pada abad ke-19, selain bertujuan untuk
mencari kekayaan, orang Cina tidak lupa akan tanggungjawab sosial mereka iaitu
mendidik kanak-kanak Cina agar mereka mewarisi bahasa dan budaya etnik Cina.
Justeru, penubuhan
sekolah vernakular Cina menjadi satu agenda penting kepada mereka (Tan Yao Sua,
2005:65). Selain daripada itu, ibu bapa yang tidak yakin terhadap sekolah
kebangsaan tetapi menghantar anak mereka ke sekolah jenis kebangsaan yang
merasakan struktur pendidikan tersebut dapat menjamin kecemerlangan akademik
anak mereka juga menjauhi hubungan antara etnik.
Faktor yang kedua
ialah keadaan politik di negara kita. Isu-isu mengenai bahasa, budaya, agama,
kerakyatan dan ekonomi sering kali dijadikan isu oleh orang politik bagi tujuan
tertentu. Teknik-teknik yang digunakan oleh orang politik berkenaan isu
sensitif tersebut akan memberikan impak yang negatif kepada rakyat.
Setiap kaum akan
cuba mempertahankan hak mereka bagi mendapatkan satu keadaan yang sama rata.
Sebagai contoh, parti-parti politik tertentu cuba mengambil peluang untuk
menimbulkan perasaan kurang senang hati di kalangan masyarakat dan seterusnya
menyebarkan propaganda berkenaan isu perkauman.
Di samping itu,
perbezaan nilai antara etnik juga mengakibatkan hubungan antara kaum bertambah
rumit. Setiap kaum mempunyai budaya, kepercayaan dan bahasa yang berlainan.
Justeru, setiap kaum akan mengamalkan ciri-ciri yang kemudiannya menjadi
identiti diri mereka. Persoalannya apabila identiti mereka dipersoalkan,
kesejahteraan dan keamanan negara akan terancam.
Oleh itu, setiap
etnik cuba mengambil keputusan bagi mengurangkan interaksi antara satu sama
lain. Impaknya jurang hubungan antara kaum semakin membesar.
Anggota etnik akan
memilih etnik yang sama dengan mereka sebagai kawan mahupun rakan sekerja.
Mereka mendapati sukar untuk mengadaptasikan diri dan menerima budaya etnik
yang lain dan menganggapnya tidak akan memberi apa-apa faedah kepada mereka
dalam kehidupan seharian.
Sebagai contohnya,
sesetengah pensyarah di IPTA terpaksa mengagihkan ahli kumpulan kerja kursus
dengan memastikan setiap etnik terdapat dalam sesebuah kumpulan itu.
Walaubagaimanapun,
cara tersebut tidak memberikan kesan yang diingini kerana masalah komunikasi
dan ketidakselesaan wujud di kalangan etnik. Masalah saling menyalahkan
etnik-etnik tertentu akan wujud.
British telah
menempatkan kaum-kaum tertentu kepada sektor-sektor ekonomi yang berbeza semasa
Tanah Melayu masih dijajah. Misalnya, kaum Melayu telah ditempatkan di sektor
pertanian yang berada di luar bandar. Sektor tersebut memerlukan sumber tenaga
fizikal dan berteknologi rendah.
Bagi kaum Cina pula
ditempatkan di sektor perdagangan atau perniagaan yang melibatkan teknologi
tinggi. Manakala kaum India pula terlibat dengan perladangan di estet getah dan
kelapa sawit. Agihan tersebut mengakibatkan jurang pendapatan antara kaum
semakin ketara dan tidak seimbang.
Kaum Melayu dan
India akan berhadapan dengan kemiskinan manakala kaum Cina akan terus mencari
peluang-peluang perniagaan bagi mengukuhkan kemewahan mereka.
Perasaan tidak puas
hati di antara etnik akan wujud. Justeru, ini akan menyebabkan etnik-etnik
berusaha untuk mempertahankan hak-hak mereka serta kesaksamaan. Proses
mempertahankan hak tersebut akan merosakkan hubungan kaum kerana masing-masing
mahu menjuarai perjuangan mereka.
Kesan-Kesan Akibat
Ketidakharmonian Antara Kaum
Hubungan
ketidakharmonian antara kaum akan mengakibatkan negara kita berada di dalam
keadaan yang tidak stabil. Hal ini akan mendorong kepada pergaduhan atau
pertelingkahan antara kaum. Keadaan yang tidak stabil ini akan membimbangkan
para pelabur.
Sekiranya, sesebuah
negara mengalami suasana huru-hara, pelabur asing akan terasa bimbang terhadap
modal yang dilaburkan juga tentang keselamatan perniagaan mereka di negara ini.
Kemerosotan ekonomi
akan melambatkan proses perkembangan dan kemajuan negara kerana kehidupan
rakyat yang derita akibat kenaikan harga barang secara mendatar dan kemunduran
teknologi kerana tiada sumbangan modal daripada para pelabur di dalam mahupun
dari luar negara.
Malahan, taraf
hidup penduduk akan menjadi rendah akibat ketiadaan peluang pekerjaan. Oleh hal
yang sedemikian, perpaduan di kalangan rakyat menjadi salah satu faktor penting
dalam penjanaan ekonomi negara.
Mengancam
Keselamatan Negara
Pertahanan bagi
sesebuah negara juga banyak bergantung kepada rakyatnya. Secara langsungnya,
hubungan tegang antara rakyat akibat daripada perselisihan sememangnya mampu
menggugat keselamatan negara.
Hal ini demikian
kerana hubungan yang harmonis di kalangan rakyat secara tidak langsungnya akan
mewujudkan sebuah tembok pertahanan yang kukuh dan dapat menjamin keselamatan
sesebuah negara.
Negara yang kacau
bilau bukan sahaja terdedah kepada ancaman dari dalaman tetapi juga dari luar
yang melihat ini sebagai peluang untuk campur tangan sekaligus membuka peluang
untuk menguasai negara tersebut sama ada secara halus atau pun terang-terangan.
Menjejaskan Imej
Negara
Bagi sebuah negara
yang tidak aman, ia akan menjadi tajuk perbualan di peringkat global. Imej
negara terjejas dan keadaan ini menjadi buruk apabila kita akan ditolak sama
sekali untuk mengadakan kerjasama dengan negara-negara maju yang lain.
Negara akan menjadi
mundur sementara negara-negara yang tidak mengalami pergolakan kaum akan
mencapai kejayaan secara berterusan. Tanpa keamanan, negara tersebut sukar
untuk melakukan sesuatu yang dapat membanggakan mahupun menarik perhatian
negara lain.
Sebaliknya, jika
perpaduan dan hubungan harmonis wujud antara rakyat, ia adalah simbol kejayaan
di peringkat global. Dengan ini, sesebuah negara tersebut bukan sahaja akan
disegani oleh negara lain malah akan menjadi model dan rujukan kepada negara
lain.
Hubungan antara
negara akan berjaya dianjurkan dan pelbagai peluang kerjasama akan wujud lalu
membawa keuntungan ekonomi, sosial mahupun politik.
Langkah-Langkah
Bagi Mengatasi Ketidakharmonian Antara Kaum
Sepanjang sejarah
selepas kemerdekaan, isu bagi mewujudkan hubungan harmoni antara kaum telah
menjadi isu yang tiada titik noktah. Kerajaan telah mewujudkan pelbagai dasar
ke arah pembentukan integrasi nasional.
Antara dasar–dasar
dan pelan tindakan khas kerajaan ialah Dasar Ekonomi Baru (DEB) 1971 – 1990 dan
Dasar Pembangunan Negara (DPN) 1991 – 2000, Dasar Wawasan Negara dan juga
Program 1 Malaysia.
Dasar Ekonomi Baru
(DEB) 1971-1990 merupakan dasar yang diperkenalkan oleh Tun Abdul Razak semasa
berlakunya rusuhan kaum 13 Mei 1969. Dalam waktu yang membimbangkan ini, punca
tercetusnya perusuhan itu dikesan dan langkah mengatasinya telah diambil.
Penggubalan dasar ini bertujuan untuk mencapai perpaduan negara dengan
memperbetulkan ketidakseimbangan sosio – ekonomi antara kaum dan wilayah.
Ia juga diwujudkan
untuk mempertingkatkan penglibatan kaum bumiputera dalam bidang perniagaan dan
perusahaan sebagai usaha untuk membasmi perasaan tidak puas hati dalam
masyarakat.
Bagi mengukuhkan
perpaduan di kalangan rakyat, usaha diteruskan lagi dengan pelancaran dasar
pembangunan nasional pada 17 Jun 1991. Dasar tersebut meneruskan pencapaian DEB
dalam pembasmian kemiskinan dan penyusunan semula masyarakat.
Objektifnya ialah
untuk membina sebuah negara yang bersatu padu dan mewujudkan sebuah masyarakat
yang lebih adil, maju, aman dan makmur berasaskan prinsip-prinsip perlembagaan
dan rukun negara.
Dasar Wawasan
Negara (2001-2010) atau dikenali sebagai Wawasan 2020 merupakan usaha kerajaan
untuk mengembangkan ekonomi, sosial dan politik pada peringkat nasional dan
antarabangsa serta menitikberatkan pembangunan menyeluruh dan meliputi aspek-aspek
politik, ekonomi, sosial, kerohanian, kejiwaan dan kebudayaan.
Menjelang tahun
2020, Malaysia diharapkan mampu menjadi sebuah negara yang bersatu padu di mana
masyarakat Malaysia mempunyai nilai moral dan etika yang utuh, penyayang, adil
dan saksama, berkeyakinan serta mampu bersaing.
Konsep 1Malaysia
telah diperkenalkan oleh Datuk Seri Mohd Najib pada 3 April 2009. Konsep 1
Malaysia ini memberi aspirasi untuk memperbaiki hubungan kaum bagi memastikan
rakyat Malaysia dapat menjalin perpaduan yang lebih erat.
Konsep ini juga
akan mewujudkan sebuah kerajaan yang mengutamakan pencapaian berpaksikan
keutamaan rakyat sebagaimana slogan Perdana Menteri iaitu “Rakyat Didahulukan,
Pencapaian Diutamakan.”
Untuk mencapai
kemajuan bagi negara,sikap penerimaan antara kaum membawa kepada perpaduan yang
utuh perlu diamalkan. Apabila perpaduan dicapai, maka urusan pembangunan negara
akan berjalan dengan lebih lancar.
Persefahaman kaum
juga dapat dipupuk secara berkesan menerusi pendidikan. Antara langkah yang
dilakukan ialah dengan penubuhan sekolah wawasan. Sekolah wawasan merupakan tempat
yang terbaik untuk memulakan proses integrasi antara kaum.
Sekolah wawasan
menyediakan ruang dan peluang untuk murid-murid pelbagai kaum berinteraksi
secara langsung kerana mereka berkongsi kantin, padang permainan, dewan dan
kemudahan lain di sekolah.
Mereka berpeluang
untuk saling mengenali dan memahami antara satu sama lain. Dengan itu, mereka
akan membesar dengan sikap toleransi dan hormat terhadap budaya dan agama kaum
lain. Tegasnya, sekolah wawasan mampu memupuk persefahaman kaum dan seterusnya
mempercepat integrasi nasional.
Selain itu,
pelaksanaan Program Latihan Khidmat Negara (PLKN) juga mampu mewujudkan
keharmonian rakyat serta negara. PLKN dapat memupuk perpaduan nasional.
Melaluinya, remaja pelbagai kaum akan ditempatkan bersama di bawah satu
bumbung. Mereka akan bekerjasama untuk menjalankan aktiviti bersama-sama,
berinteraksi dan bergaul mesra.
Dengan itu, mereka
akan terdedah kepada corak hidup masyarakat majmuk Malaysia secara mendalam.
Persefahaman yang lebih erat akan memupuk perasaan kekitaan. Selain daripada
kerajaan yang bertanggungjawab mengekalkan keharmonian negara, masyarakat
sendiri perlu turut memikul peranan penting dalam menjamin keharmonian negara
berkekalan.
Media massa
merupakan satu saluran yang dapat menyampaikan mesej kepada orang ramai dengan
efisien. Media massa boleh dikategorikan kepada dua jenis iaitu media cetak dan
media elektronik. Menurut L. John Martin, media massa merujuk kepada alat yang
mewujudkan interaksi sosial, politik, dan ekonomi dalam ukuran yang lebih
moden.
Media dapat
menyampaikan maklumat dan mendidik masyarakat serta menjadi medium perantaraan
dalam sesuatu masyarakat (Vir Bala Aggarwal, 2002: xvii). Oleh itu, media
memainkan peranan yang amat penting bagi memperbaiki hubungan antara kaum yang
menjadi semakin buruk ini.
Media cetak seperti
surat khabar, majalah dan buku membantu menyedarkan maklumat kepada masyarakat.
Dengan memaparkan info mengenai sejarah, ciri-ciri kebudayaan dan agama kaum
yang terdapat di dalam Negara kita dalam ruangan akhbar, orang ramai dapat
mengetahui dan memahami perbezaan antara satu sama lain. Justeru, rasa
hormat-menghormati antara satu sama lain akan ditimbulkan dalam hati setiap
individu.
Di samping itu,
media elektronik seperti televisyen, radio, laman web dan lain-lain juga
merupakan satu peralatan yang dapat menyebarkan maklumat kepada orang ramai
dengan mudah. Media elektronik memainkan peranan dengan menayangkan iklan-iklan
yang boleh memupuk semangat perpaduan di kalangan masyarakat.
Sebagai contohnya,
kempen–kempen yang ingin dijalankan oleh kerajaan untuk memupuk semangat
perpaduan haruslah dibantu oleh media elektronik kerana saluran ini adalah alat
yang berkesan dalam penyampaian maklumat pada zaman teknologi yang canggih ini.
Peranan ini
membolehkan orang ramai melibatkan diri dalam kempen berkenaan dan seterusnya
dapat merealisasikan hasrat kerajaan bagi menanam semangat perpaduan.
Kesimpulan
Kesimpulannya,
perpaduan kaum merupakan elemen yang penting dan harus diberi perhatian kerana
pemupukan hubungan etnik antara masyarakat adalah amat penting bagi negara kita
yang bermasyarakat majmuk serta menjamin kestabilan ekonomi dan politik negara.
Hubungan kaum yang
harmoni adalah kunci kepada kemajuan dan kestabilan negara. Bagi mencapai
kemajuan, negara memerlukan rakyat yang dedikasi dan komited untuk melaksanakan
tugas dan tanggungjawab masing-masing.
Justeru, masyarakat
perlu saling memahami dan menghayati lapan nilai 1Malaysia iaitu budaya
kecemerlangan, ketabahan, rendah hati, penerimaan, kesetiaan, meritokrasi,
pendidikan dan integriti.
Malaysia pada masa
sekarang berada dalam proses pembangunan yang akan menghadapi pelbagai cabaran
dan rintangan global yang besar. Dengan itu, negara kita amat memerlukan
kesatuan dari semua golongan masyarakat tanpa mengira agama dan bangsa.
Sebarang
kesangsian, kecurigaan dan ketidakpuasan hati antara kaum yang diterjemahkan
secara berlebihan hanya akan mewujudkan ketidakstabilan dan persengketaan dan
akhirnya merugikan negara kita sendiri dan membazirkan usaha-usaha yang telah
diusahakan oleh pemimpin-pemimpin dahulu.
(Ubah
saiz teks)
MALAYSIA memiliki
komposisi penduduk yang terdiri daripada kepelbagaian budaya dan bangsa.
Hubungan harmoni yang terjalin sesama kaum ini akan memperkukuhkan lagi
kedaulatan dan pembangunan negara.
Keharmonian yang
terhasil daripada perpaduan antara rakyat Malaysia merupakan satu keistimewaan
dan juga daya tarikan kepada pelabur asing untuk melabur di negara kita.
Menurut Menteri
Perdagangan Antarabangsa dan Industri Malaysia (MITI), Datuk Seri Mustapa
Mohamed, agenda perpaduan sentiasa dititikberatkan kerana dengan bersatu hati
kita dapat membina sebuah negara yang aman damai, sejahtera dan rakyatnya
sentiasa mementingkan perpaduan dan negara aman, politiknya tidak huru-hara,
serta ekonomi yang baik dan dapat menarik minat pelabur asing.
Tambahan pula, konsep
1Malaysia yang berasaskan prinsip “Rakyat Didahulukan, Pencapaian Diutamakan”
juga menerangkan bahawa hubungan harmoni dan kerjasama antara pelbagai kaum
merupakan kunci atau senjata utama untuk menghadapi pelbagai ancaman dan
cabaran supaya negara kita dapat mencapai matlamat yang telah ditetapkan.
Secara umumnya,
perasaan prasangka dan ketidakpuasan hati antara pelbagai etnik dalam sesebuah
negara bukanlah suatu perkara asing. Persoalannya, bagaimana kita menangani isu
ini secara berhemah agar kita dapat meluahkan perasaan hati tanpa menjejaskan
keamanan dan keharmonian negara.
Di kebanyakkan
negara, persengketaan antara kaum lebih-lebih lagi berkenaan isu agama telah
membawa peperangan yang berlarutan sekaligus membantut pembangunan ekonomi,
sosial dan juga politik negara berkenaan.
Pergolakan Kaum
Menggugat Kedaulatan Negara
Negara kita telah
pun mencapai kemerdekaan selama 55 tahun, namun dalam soal perpaduan di
kalangan masyarakat berbilang kaum masih tidak lagi diselesaikan sepenuhnya.
Pada masa kini,
hubungan yang harmoni sesama kaum dipandang ringan oleh sebahagian besar
daripada kita. Menurut Datuk Mohd.Ariff Sabri Abdul Aziz, isu sensitif antara
kaum dalam soal hak, warna kulit, kepercayaan agama dan budaya sering
dipertikaikan.
Sebagai contoh, dalam
insiden seorang pengetua sekolah menengah dan penolong pengarah sebuah agensi
kerajaan yang didakwa mengeluarkan kata-kata berbaur rasis, mereka didakwa
menyebut pelajar Cina tidak diperlukan di negara ini dan boleh pulang ke China
di samping menyamakan gelang keagamaan Hindu yang dipakai pelajar-pelajar India
seperti rantai anjing adalah amat menyedihkan.
Walaupun terdapat
sebab-sebab di sebalik kejadian tersebut, tetapi perkataan sedemikian yang
dikeluarkan oleh seseorang yang berkelayakan tinggi telah menyebabkan
ketidakpuasan hati di kalangan masyarakat Cina dan India, seolah-olah mereka
diperlakukan seperti warga negara kelas kedua.
Pada satu sudut
yang lain pula, seorang bloger yang kemudian menjadi artis dan pengarah popular
yang bernama Namewee sering kali menggubah lagu-lagu yang mengandungi
unsur-unsur yang dilihat sebagai rasis oleh orang Melayu.
Tetapi Namewee
dikatakan bertindak sedemikian hasil daripada pengalamannya yang tidak dilayan
dengan wajar oleh pihak-pihak tertentu.
Filem kontroversinya
‘Nasi Lemak 2.0’ tidak menikmati penolakan cukai sebanyak 20% sebagaimana yang
dinikmati oleh kebanyakan filem tempatan Malaysia yang lain walaupun filem
tersebut berjaya menonjolkan konsep 1Malaysia dan telah memenangi pelbagai
anugerah dan pengiktirafan di luar negara.
Ironinya, tiada
sebarang pengecualian atau pengiktirafan yang diberikan walaupun Menteri di
Jabatan Perdana Menteri, Datuk Seri Nazri Aziz (2011), menyokong dan berkata
bahawa ‘Nasi Lemak 2.0’ merupakan filem 1Malaysia.
Justeru, ia membuktikan
bahawa isu keharmonian antara kaum masih menjadi persoalan besar dan
penyelesaian bagi masalah ini tidak ditemui lagi walaupun pelbagai usaha telah
diambil.
Faktor-Faktor
Berlakunya Ketidakharmonian Hubungan Antara Kaum
Terdapat
faktor-faktor yang menyebabkan berlakunya kenyataan di atas. Pertama sekali
merupakan faktor sistem pendidikan yang berasingan.
Rakyat Malaysia
terbahagi kepada tiga kaum utama iaitu Melayu, Cina dan India yang mempunyai
bahasa ibunda yang berbeza dan sistem persekolahan yang tersendiri. Ini
sekaligus memisahkan pelajar mengikut bahasa ibunda masing-masing. Misalnya,
sekolah aliran kebangsaan akan menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa
pengantar.
Justeru, majoriti
kaum Melayu yang akan menuntut di sekolah Melayu. Situasi ini menyebabkan
interaksi para pelajar yang berbeza kaum dengan kaum yang berlainan
sangat-sangat terhad.
Persefahaman antara
satu sama lain juga tidak disampaikan dengan sepenuhnya. Tambahan pula, sejak
kedatangan orang Cina ke Tanah Melayu pada abad ke-19, selain bertujuan untuk
mencari kekayaan, orang Cina tidak lupa akan tanggungjawab sosial mereka iaitu
mendidik kanak-kanak Cina agar mereka mewarisi bahasa dan budaya etnik Cina.
Justeru, penubuhan
sekolah vernakular Cina menjadi satu agenda penting kepada mereka (Tan Yao Sua,
2005:65). Selain daripada itu, ibu bapa yang tidak yakin terhadap sekolah
kebangsaan tetapi menghantar anak mereka ke sekolah jenis kebangsaan yang
merasakan struktur pendidikan tersebut dapat menjamin kecemerlangan akademik
anak mereka juga menjauhi hubungan antara etnik.
Faktor yang kedua
ialah keadaan politik di negara kita. Isu-isu mengenai bahasa, budaya, agama,
kerakyatan dan ekonomi sering kali dijadikan isu oleh orang politik bagi tujuan
tertentu. Teknik-teknik yang digunakan oleh orang politik berkenaan isu
sensitif tersebut akan memberikan impak yang negatif kepada rakyat.
Setiap kaum akan
cuba mempertahankan hak mereka bagi mendapatkan satu keadaan yang sama rata.
Sebagai contoh, parti-parti politik tertentu cuba mengambil peluang untuk
menimbulkan perasaan kurang senang hati di kalangan masyarakat dan seterusnya
menyebarkan propaganda berkenaan isu perkauman.
Di samping itu,
perbezaan nilai antara etnik juga mengakibatkan hubungan antara kaum bertambah
rumit. Setiap kaum mempunyai budaya, kepercayaan dan bahasa yang berlainan.
Justeru, setiap kaum akan mengamalkan ciri-ciri yang kemudiannya menjadi
identiti diri mereka. Persoalannya apabila identiti mereka dipersoalkan,
kesejahteraan dan keamanan negara akan terancam.
Oleh itu, setiap
etnik cuba mengambil keputusan bagi mengurangkan interaksi antara satu sama
lain. Impaknya jurang hubungan antara kaum semakin membesar.
Anggota etnik akan
memilih etnik yang sama dengan mereka sebagai kawan mahupun rakan sekerja.
Mereka mendapati sukar untuk mengadaptasikan diri dan menerima budaya etnik
yang lain dan menganggapnya tidak akan memberi apa-apa faedah kepada mereka
dalam kehidupan seharian.
Sebagai contohnya,
sesetengah pensyarah di IPTA terpaksa mengagihkan ahli kumpulan kerja kursus
dengan memastikan setiap etnik terdapat dalam sesebuah kumpulan itu.
Walaubagaimanapun,
cara tersebut tidak memberikan kesan yang diingini kerana masalah komunikasi
dan ketidakselesaan wujud di kalangan etnik. Masalah saling menyalahkan
etnik-etnik tertentu akan wujud.
British telah
menempatkan kaum-kaum tertentu kepada sektor-sektor ekonomi yang berbeza semasa
Tanah Melayu masih dijajah. Misalnya, kaum Melayu telah ditempatkan di sektor
pertanian yang berada di luar bandar. Sektor tersebut memerlukan sumber tenaga
fizikal dan berteknologi rendah.
Bagi kaum Cina pula
ditempatkan di sektor perdagangan atau perniagaan yang melibatkan teknologi
tinggi. Manakala kaum India pula terlibat dengan perladangan di estet getah dan
kelapa sawit. Agihan tersebut mengakibatkan jurang pendapatan antara kaum
semakin ketara dan tidak seimbang.
Kaum Melayu dan
India akan berhadapan dengan kemiskinan manakala kaum Cina akan terus mencari
peluang-peluang perniagaan bagi mengukuhkan kemewahan mereka.
Perasaan tidak puas
hati di antara etnik akan wujud. Justeru, ini akan menyebabkan etnik-etnik
berusaha untuk mempertahankan hak-hak mereka serta kesaksamaan. Proses
mempertahankan hak tersebut akan merosakkan hubungan kaum kerana masing-masing
mahu menjuarai perjuangan mereka.
Kesan-Kesan Akibat
Ketidakharmonian Antara Kaum
Hubungan
ketidakharmonian antara kaum akan mengakibatkan negara kita berada di dalam
keadaan yang tidak stabil. Hal ini akan mendorong kepada pergaduhan atau
pertelingkahan antara kaum. Keadaan yang tidak stabil ini akan membimbangkan
para pelabur.
Sekiranya, sesebuah
negara mengalami suasana huru-hara, pelabur asing akan terasa bimbang terhadap
modal yang dilaburkan juga tentang keselamatan perniagaan mereka di negara ini.
Kemerosotan ekonomi
akan melambatkan proses perkembangan dan kemajuan negara kerana kehidupan
rakyat yang derita akibat kenaikan harga barang secara mendatar dan kemunduran
teknologi kerana tiada sumbangan modal daripada para pelabur di dalam mahupun
dari luar negara.
Malahan, taraf
hidup penduduk akan menjadi rendah akibat ketiadaan peluang pekerjaan. Oleh hal
yang sedemikian, perpaduan di kalangan rakyat menjadi salah satu faktor penting
dalam penjanaan ekonomi negara.
Mengancam
Keselamatan Negara
Pertahanan bagi
sesebuah negara juga banyak bergantung kepada rakyatnya. Secara langsungnya,
hubungan tegang antara rakyat akibat daripada perselisihan sememangnya mampu
menggugat keselamatan negara.
Hal ini demikian
kerana hubungan yang harmonis di kalangan rakyat secara tidak langsungnya akan
mewujudkan sebuah tembok pertahanan yang kukuh dan dapat menjamin keselamatan
sesebuah negara.
Negara yang kacau
bilau bukan sahaja terdedah kepada ancaman dari dalaman tetapi juga dari luar
yang melihat ini sebagai peluang untuk campur tangan sekaligus membuka peluang
untuk menguasai negara tersebut sama ada secara halus atau pun terang-terangan.
Menjejaskan Imej
Negara
Bagi sebuah negara
yang tidak aman, ia akan menjadi tajuk perbualan di peringkat global. Imej
negara terjejas dan keadaan ini menjadi buruk apabila kita akan ditolak sama
sekali untuk mengadakan kerjasama dengan negara-negara maju yang lain.
Negara akan menjadi
mundur sementara negara-negara yang tidak mengalami pergolakan kaum akan
mencapai kejayaan secara berterusan. Tanpa keamanan, negara tersebut sukar
untuk melakukan sesuatu yang dapat membanggakan mahupun menarik perhatian
negara lain.
Sebaliknya, jika
perpaduan dan hubungan harmonis wujud antara rakyat, ia adalah simbol kejayaan
di peringkat global. Dengan ini, sesebuah negara tersebut bukan sahaja akan
disegani oleh negara lain malah akan menjadi model dan rujukan kepada negara
lain.
Hubungan antara
negara akan berjaya dianjurkan dan pelbagai peluang kerjasama akan wujud lalu
membawa keuntungan ekonomi, sosial mahupun politik.
Langkah-Langkah
Bagi Mengatasi Ketidakharmonian Antara Kaum
Sepanjang sejarah
selepas kemerdekaan, isu bagi mewujudkan hubungan harmoni antara kaum telah
menjadi isu yang tiada titik noktah. Kerajaan telah mewujudkan pelbagai dasar
ke arah pembentukan integrasi nasional.
Antara dasar–dasar
dan pelan tindakan khas kerajaan ialah Dasar Ekonomi Baru (DEB) 1971 – 1990 dan
Dasar Pembangunan Negara (DPN) 1991 – 2000, Dasar Wawasan Negara dan juga
Program 1 Malaysia.
Dasar Ekonomi Baru
(DEB) 1971-1990 merupakan dasar yang diperkenalkan oleh Tun Abdul Razak semasa
berlakunya rusuhan kaum 13 Mei 1969. Dalam waktu yang membimbangkan ini, punca
tercetusnya perusuhan itu dikesan dan langkah mengatasinya telah diambil.
Penggubalan dasar ini bertujuan untuk mencapai perpaduan negara dengan
memperbetulkan ketidakseimbangan sosio – ekonomi antara kaum dan wilayah.
Ia juga diwujudkan
untuk mempertingkatkan penglibatan kaum bumiputera dalam bidang perniagaan dan
perusahaan sebagai usaha untuk membasmi perasaan tidak puas hati dalam
masyarakat.
Bagi mengukuhkan
perpaduan di kalangan rakyat, usaha diteruskan lagi dengan pelancaran dasar
pembangunan nasional pada 17 Jun 1991. Dasar tersebut meneruskan pencapaian DEB
dalam pembasmian kemiskinan dan penyusunan semula masyarakat.
Objektifnya ialah
untuk membina sebuah negara yang bersatu padu dan mewujudkan sebuah masyarakat
yang lebih adil, maju, aman dan makmur berasaskan prinsip-prinsip perlembagaan
dan rukun negara.
Dasar Wawasan
Negara (2001-2010) atau dikenali sebagai Wawasan 2020 merupakan usaha kerajaan
untuk mengembangkan ekonomi, sosial dan politik pada peringkat nasional dan
antarabangsa serta menitikberatkan pembangunan menyeluruh dan meliputi aspek-aspek
politik, ekonomi, sosial, kerohanian, kejiwaan dan kebudayaan.
Menjelang tahun
2020, Malaysia diharapkan mampu menjadi sebuah negara yang bersatu padu di mana
masyarakat Malaysia mempunyai nilai moral dan etika yang utuh, penyayang, adil
dan saksama, berkeyakinan serta mampu bersaing.
Konsep 1Malaysia
telah diperkenalkan oleh Datuk Seri Mohd Najib pada 3 April 2009. Konsep 1
Malaysia ini memberi aspirasi untuk memperbaiki hubungan kaum bagi memastikan
rakyat Malaysia dapat menjalin perpaduan yang lebih erat.
Konsep ini juga
akan mewujudkan sebuah kerajaan yang mengutamakan pencapaian berpaksikan
keutamaan rakyat sebagaimana slogan Perdana Menteri iaitu “Rakyat Didahulukan,
Pencapaian Diutamakan.”
Untuk mencapai
kemajuan bagi negara,sikap penerimaan antara kaum membawa kepada perpaduan yang
utuh perlu diamalkan. Apabila perpaduan dicapai, maka urusan pembangunan negara
akan berjalan dengan lebih lancar.
Persefahaman kaum
juga dapat dipupuk secara berkesan menerusi pendidikan. Antara langkah yang
dilakukan ialah dengan penubuhan sekolah wawasan. Sekolah wawasan merupakan tempat
yang terbaik untuk memulakan proses integrasi antara kaum.
Sekolah wawasan
menyediakan ruang dan peluang untuk murid-murid pelbagai kaum berinteraksi
secara langsung kerana mereka berkongsi kantin, padang permainan, dewan dan
kemudahan lain di sekolah.
Mereka berpeluang
untuk saling mengenali dan memahami antara satu sama lain. Dengan itu, mereka
akan membesar dengan sikap toleransi dan hormat terhadap budaya dan agama kaum
lain. Tegasnya, sekolah wawasan mampu memupuk persefahaman kaum dan seterusnya
mempercepat integrasi nasional.
Selain itu,
pelaksanaan Program Latihan Khidmat Negara (PLKN) juga mampu mewujudkan
keharmonian rakyat serta negara. PLKN dapat memupuk perpaduan nasional.
Melaluinya, remaja pelbagai kaum akan ditempatkan bersama di bawah satu
bumbung. Mereka akan bekerjasama untuk menjalankan aktiviti bersama-sama,
berinteraksi dan bergaul mesra.
Dengan itu, mereka
akan terdedah kepada corak hidup masyarakat majmuk Malaysia secara mendalam.
Persefahaman yang lebih erat akan memupuk perasaan kekitaan. Selain daripada
kerajaan yang bertanggungjawab mengekalkan keharmonian negara, masyarakat
sendiri perlu turut memikul peranan penting dalam menjamin keharmonian negara
berkekalan.
Media massa
merupakan satu saluran yang dapat menyampaikan mesej kepada orang ramai dengan
efisien. Media massa boleh dikategorikan kepada dua jenis iaitu media cetak dan
media elektronik. Menurut L. John Martin, media massa merujuk kepada alat yang
mewujudkan interaksi sosial, politik, dan ekonomi dalam ukuran yang lebih
moden.
Media dapat
menyampaikan maklumat dan mendidik masyarakat serta menjadi medium perantaraan
dalam sesuatu masyarakat (Vir Bala Aggarwal, 2002: xvii). Oleh itu, media
memainkan peranan yang amat penting bagi memperbaiki hubungan antara kaum yang
menjadi semakin buruk ini.
Media cetak seperti
surat khabar, majalah dan buku membantu menyedarkan maklumat kepada masyarakat.
Dengan memaparkan info mengenai sejarah, ciri-ciri kebudayaan dan agama kaum
yang terdapat di dalam Negara kita dalam ruangan akhbar, orang ramai dapat
mengetahui dan memahami perbezaan antara satu sama lain. Justeru, rasa
hormat-menghormati antara satu sama lain akan ditimbulkan dalam hati setiap
individu.
Di samping itu,
media elektronik seperti televisyen, radio, laman web dan lain-lain juga
merupakan satu peralatan yang dapat menyebarkan maklumat kepada orang ramai
dengan mudah. Media elektronik memainkan peranan dengan menayangkan iklan-iklan
yang boleh memupuk semangat perpaduan di kalangan masyarakat.
Sebagai contohnya,
kempen–kempen yang ingin dijalankan oleh kerajaan untuk memupuk semangat
perpaduan haruslah dibantu oleh media elektronik kerana saluran ini adalah alat
yang berkesan dalam penyampaian maklumat pada zaman teknologi yang canggih ini.
Peranan ini
membolehkan orang ramai melibatkan diri dalam kempen berkenaan dan seterusnya
dapat merealisasikan hasrat kerajaan bagi menanam semangat perpaduan.
Kesimpulan
Kesimpulannya,
perpaduan kaum merupakan elemen yang penting dan harus diberi perhatian kerana
pemupukan hubungan etnik antara masyarakat adalah amat penting bagi negara kita
yang bermasyarakat majmuk serta menjamin kestabilan ekonomi dan politik negara.
Hubungan kaum yang
harmoni adalah kunci kepada kemajuan dan kestabilan negara. Bagi mencapai
kemajuan, negara memerlukan rakyat yang dedikasi dan komited untuk melaksanakan
tugas dan tanggungjawab masing-masing.
Justeru, masyarakat
perlu saling memahami dan menghayati lapan nilai 1Malaysia iaitu budaya
kecemerlangan, ketabahan, rendah hati, penerimaan, kesetiaan, meritokrasi,
pendidikan dan integriti.
Malaysia pada masa
sekarang berada dalam proses pembangunan yang akan menghadapi pelbagai cabaran
dan rintangan global yang besar. Dengan itu, negara kita amat memerlukan
kesatuan dari semua golongan masyarakat tanpa mengira agama dan bangsa.
Sebarang
kesangsian, kecurigaan dan ketidakpuasan hati antara kaum yang diterjemahkan
secara berlebihan hanya akan mewujudkan ketidakstabilan dan persengketaan dan
akhirnya merugikan negara kita sendiri dan membazirkan usaha-usaha yang telah
diusahakan oleh pemimpin-pemimpin dahulu.
Read more at
http://www.mstar.com.my/kolumnis/2013/03/13/negara-akan-terus-maju-jika-perpaduan-kaum-dapat-dikekalkan/#Grme54JpB8emZeLw.99